شصت و سه

قشنگ ترین منظره هایی که در مسیر دوچرخه سواریم میبینم 

طبیعت و حیوانات

اکثرا عصر بیرون میرم

خورشید هنوز غروب نکرده

گرمه ولی سوزان نیست

حواسم هست بطری ابم جا نذارم بدون اب نمیشه

افراد محلی اینجا بز دارن

توی مسیر دوچرخه سواریم یه پارک جنگلی هست

از اون مسیر که رد میشم همیشه دو طرف جاده بزها ایستادن

دارن علف میخورن 

و بزغاله ها چقدر شیرینن 

بالا پایین می پرن کنجکاون به سمت دوچرخه میان 

اگه نگران ساس و شپش نبودم

حتما نوازششون میکردم 

هربار یه ماجرایی دارن

یه بار از درخت بالا رفته بودن

یه بار داشتن با هم بپر بپر میکردن

خلاصه هر بار خوشحالم که میبینمشون

 

اینجا مرغ مینا زیاد داره

وقتی که یه بوته تکون میخوره و فکر میکنی یه مرغ مینا هست

حتما پنجاه تا هستن

میناها باهوش و فوضولن

به گربه ها زور میگن و غذاشون میگیرن

روی بزها میشینن

صدای دزدگیر ماشین تقلید میکنن

خلاصه خیلی ناقلا هستن

 

دارم به دوچرخه سواری عادت میکنم

کبودی های روی پاهام کم کم دارن بهتر میشن

ارزشش داشت

 

دردسر این روزهای من بیشتر نبود دوپامین

گرچه سروکله زدن با دو قسمت وجودم همیشه از بقیه سخت تر بوده و هست

یکی مشکل شنیداری اتیسم 

لامصب خیلی قویه 

از این ایر پلاگ های مومی سیلیکونی خیلی نرم دارم 

که فرم گوش میگیرن 

اصلا جوابگو نیست بازم میشنوم

دنبال یه ایر ماف خوبم 

توی آمازون گشتم توی علی بابا و چند تا شرکت المانی و هلندی

توی امازون که میگشتم فهمیدم خیلی بعد از کرونا 

ایر ماف ها پیشرفت کردن 

ایر ماف مخصوص خواب 

فقط چون کرونا باعث التهاب مغز میشد و جلوی خواب درست میگرفت

مغز من که همیشه همین احتیاجی به کرونا نیست تا ملتهب باشه

نمی دونم می تونم یه بدرد بخورش پیدا کنم یا نه

 

مشکل دومم حساسیت به الکتریسته هست

پالس الکتریکی خیلی حس میکنم

بخاطر سیستم عصبی که دارم بیشتر رشد کرده

تقریبا هر تلویزیون که توی ساختمان روشن حس میکنم

این که خوبه

توی پارک جنگلی داشتم می رفتم 

اطرافم دست کم تا سیصد یا چهارصد متری هیچی نیست

باز حس میکردم

فقط کنار دریا خیلی آرومتره

و زیر آب

 

اینم از این ساعت دو شبه

چهل صفحه از کتابم مونده که بخونم 

دارم پشت گوش میندازم

مردم محلی اینجا اکثرا شبا بیدارن درکشون نمی کنم