صدو هفت

دو سه روزی خیلی حالم بد بود

کسی هم نبود باهاش حرف بزنم یعنی

کسی اصلا درک نمیکن چی میگم

 

من یه مدت چطوری بگم زانوهام داغون بود

توی دوچرخه سواری خوردم زمین و 

بدنم انقدر ضعیف شده بود که آسیب ببین

و از اونجایی که نه غذتی درست حسابی داشتم

نه پول نه هیچی

با یه شوهر بی شرف

این مشکل زانوی من ۶ ماه طول کشید 

با فیزیوتراپی

هی میگفت پول ندارم

هی کش پیدا میکرد 

من چندین ماه درد کشیدم

اخرم پول درمان خودم دادم

حالا چرا کشش میداد پول نمیداد

 

ما بخاطر کار شوهرم رفتیم جنوب کشور

در خونه رو بستیم و رفتیم

 

نگو آقا کلید خونه رو داده به دوست دخترش

که من مچشونو موقع ....گرفتم و فیلم هم گرفتم

 

منتهی این ۶ ماهی که من نمی تونستم راه برم

دختره خونه من بود

تمام وسایل برقی خونه رو خراب کرده

همه لباس های من خراب کرده

یه جوراب سالم برای من نزاشته

همه مدارکم پاره کرده

 

و بدترین قسمتش

همه نقاشی هام پاره کرده

همه عکس هام

همه بافتنی هام 

همه کارهای هنریم

 

و من دو روز پیش تنها رفتم خونه که لباس گرم بردارم 

و همه اینارو واضح توی نور روز دیدم

 

توی اتاق نشسته بودم

و نمی دونی چه حسی بود 

نمی دونی

 

انگار بچه هات کشته باشن

 

حالا میفهمی چرا من 

چرا 

دارم این کار میکنم

 

توی خونه سرد نشسته بودم

زنگ زدم مشاورم

 

اون احمق به من میگفت قضاوتت نمی کنم

به من میگفت 

تقصیر خودته که باهاش رفتی جنوب

 

 

تقصیر منه که اون بی شرفه!!!

 

نه بابا داشت سعی میکرد از اون تکنینک های مسخرش استفاده کن

که من عصبانی بشم و از بی حسی در بیام 

می ترسید خودکشی کنم

 

 

می دون من با وکیل دوست شدم تا بتونم شوهرم ریز ریزش کنم

میگفت نکن اینکار خودت نابود میشی

من بهش گفته بودم من اگه جنگیدن شروع کنم به قیمت جون خودمم شده میجنگم

جدی نگرفته بود

ولی الان ترسیده از روش جنگیدنم 

 

همیشه بهم میگفت انتقام خوبه انتقام شیرین

الان بهم میگع نکن 

واقعا احمق

واقعا